Yazmak denen olgu olmasaydı yaşayabilirdim sanıyorum. Hani iştahımda veya nefes alma sıklığımda bi problem olmazdı, belki şu an iğrenç bir hastalığın (aka grip) pençesinde kıvranıyor da olmazdım ama şu anda olduğum insan olur muydum? Hayır.
Hani Işıl'ı tanımla deseler bana- ki en sevmediğim platformdur o, kendini kim iki cümleyle anlatabilir, hobilerim kumsalda koşmak ve capoeira demek bir insanı gerçekten anlatır mı- veya kendinizi iki cümleyle anlatmanın küçük düşürücülüğünü egonuzun derinliklerinde hissedebilme megalomanianız var mı- yazmak bi yerde geçer, kesin bi cümlenin yüklemi veya öznesi olur.
O yüzden bazı zamanlar içimden geçen onlarca şeyi kağıtlara, Wordlere dökmek isterken ben, sadece bir cümle, evet bi cümlecik anlatabiliyor ve bu durum ağırıma gidiyor. Mesela başlık, al işte her şeyi anlattı. Bitti yani, aslında bu. Şimdi ben buraya H1N1 tehlikemi veya LAW 491 sınavını yazarım da hani, meh. Şu başlığı okusan da anlarsın zaten, e o zaman neden alta uzun uzun uzun yazdık?
Yazmak candır, ama devrimin kendi çocuklarını öldürmesi gibi, beni de işkencelere gark ediyor kimi zaman.
Ha bi de, evet, ders çalışmam lazım. Meh.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment